Πότε θα χάσουμε;

Όταν τέλειωσε το χθεσινό παιχνίδι, δεν είχα "τρελαθεί" κιόλας με το Χ. Πρώτον, γιατί δεχτήκαμε ένα γκολ που, απλά, δεν μπορεί να ξαναμπεί. Μια στο εκατομμύριο, που λέμε. Δεύτερον, γιατί η ευκαιρία που έχασε ο Κουαλιαρέλα ήταν απ' αυτές που σπάνια βρίσκεις σε ντέρμπυ. Τρίτον (και κυριότερο), γιατί αυτή η Ρόμα ήταν μια ομάδα, την οποία η Γιούβε έχει τη δυναμική να καθαρίσει. Πάντως, αν και αρχικά ήμουν ψυχρός, αναλύοντας το παιχνίδι στο κεφάλι μου, έσκασα ένα "εσωτερικό χαμόγελο".

Η χθεσινή ισοπαλία μπορεί να προσφέρει χαμόγελα, καθώς με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν στη ροή του παιχνιδιού, είναι πάρα πολύ σημαντική και χρήσιμη. Και οι συνθήκες για τις οποίες μιλάω, είναι
α) το πολύ γρήγορο και "χαζό" γκολ που δεχτηκέ η ομάδα σε εκτός έδρας ντέρμπυ, πράγμα που επιδρά πολύ αρνητικά στην ψυχολογία
β) η κακή -κατ' εμέ- εμφάνιση όλης της μεσαίας γραμμής. Ο Πίρλο ήταν σε άσχημη κατάσταση, ο Βιντάλ έιχε κακή ψυχολογία εξ αιτίας του λάθους του στο γκολ και έγινε μάλιστα χειρότερη, όταν έκανε το πέναλτυ. Ο Μαρκίζιο ήταν, γενικώς, μέτριος, ενώ και τα άκρα δεν απειλούσαν όσο σε προηγούμενα παιχνίδια.

Είναι, νομίζω, πολύ σημαντική και ενθαρρυντική μια τόσο εύκολη ισοπαλία, τηρουμένων των συνθηκών που ανέφερα,  σε εκτός έδρας ντέρμπυ. Γιατί, κακά τα ψέματα και τελείως αντικειμενικά, η Γιουβέντους το πήρε άκοπα το Χ.

Το ότι η ομάδα αρνείται να χάσει το έχουμε εμπεδώσει πλήρως. Είναι ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο πίεσε αμέσως μετά το γκολ που δέχτηκε, ενώ ενδεικτικό είναι και το πάθος που ξεχείλιζε ο πανηγυρισμός του Κιελίνι. Του Κιελίνι που έδωσε ρέστα (και) χθες. Είναι κρίμα που χαραμίζεται εκεί στα αριστερά. Ελπίζω, στην ερχόμενη μεταγραφική περίοδο, να αποκτηθεί σοβαρό αριστερό μπακ και να απολάυσουμε ξανά τον Κιέλο στο κέντρο της άμυνας.

Ο Τζίτζι την έκανε τη δουλειά του. Κέρδισε εύκολα τον Τόττι και, γενικά, ήταν αψεγάδιαστος. Όσο για τη φάση του γκολ, όσο κι αν προσπάθησε ο δημοσιογράφος του OTE TV, δεν με έπεισε ότι έχει ευθύνη κι ο Μπουφόν πέρα από τον -άτυχο- Βιντάλ.

Για να κλείσω, μπράβο στην ομάδα. Σε ένα ακόμη ντέρμπυ δεν έχασε κι ας έμεινε πίσω στο σκορ. Αντέδρασε σωστά, χωρίς πανικό και με ορθολογική ανάπτυξη. Είναι πολύ σημαντικό που ο Κόντε δεν αφήνει τους παίχτες να πανικοβληθούν σε μια διαφαινόμενη ήττα. Με ηρεμία, όλα ανατρέπονται.

ΥΓ Αχ ρε Κουαλιαρέλα.

Για να γυρίσει το scudetto θέλει δουλειά πολλή

Ο Πίρλο είναι απαραίτητος

Το σημαντικότερο, για όλους, είναι να βλέπουν την ομάδα στον αγώνα της κι, έπειτα, να νιώθουν χαρά μ' αυτό που είδαν. Σε μένα συμβαίνει αυτό. Έχοντας δει όλα τα παιχνίδια της ομάδας, σε όλες τις διοργανώσεις, μπορώ να πω ότι η φετινή Γιουβέντους με "γεμίζει". Μου δίνει λόγους να ελπίζω για κατάκτηση τίτλου. Ένας τίτλος που πρέπει να έρθει φέτος, ώστε να δούμε τον Ντελ Πιέρο να αποχωρεί με το scudetto ανα χείρας.

Η φετινή ομάδα, πιστεύω πως, ζει και, πολλές φορές, θα πεθάνει (και βάζω το "θα", διότι μόλις σε ένα ματς έχει λείψει μέχρι στιγμής) από την παρουσία ή απουσία του Πίρλο. Κι αυτό φάνηκε, σε μεγάλο βαθμό, στο παιχνίδι της Κυριακής που απέναντι σε σφιχτή (στα όρια του εκνευριστικού) άμυνα, έλειπε η εύκολη πάσα και η σιγουριά στις μεταβιβάσεις που προσφέρει ο Πίρλο. Χαρακτηριστικά, θυμάμαι 2-3 συνεχόμενες φάσεις, οπου οι παίχτες προσπάθησαν -ανεπιτυχώς, βέβαια- να σπάσουν την άμυνα με λόμπες, πράγμα που για μένα αποτελεί απονενοημένο διάβημα.

Πάντως, η απόκτηση του Πίρλο έχει προσδώσει πολλά. Ισως και περισσότερα απ' όσα περιμέναμε. Πέρα από τις στιγμές που προσφέρει ο ίδιος, στο πλευρό του έχει βελτιωθεί ο Μαρκίζιο. Και είναι λογικό αυτό, διότι είναι διαφορετικό να παίζει πλάι στον Σισσόκο και τον Μέλο, από το να έχεις δίπλα σου τον Πίρλο και τον Βιντάλ. Άλλη ποιότητα και κλάση. Θεωρώ πως η βελτίωση του Μαρκίζιο θα αποδειχτεί κομβική, όχι μόνο για τη φετινή χρονιά, αλλά και για το μέλλον. Πρόκειται για παίχτη απ' τις ακαδημίες, ο οποίος έχει τα φόντα και το απαιτούμενο πάθος, ώστε να αποτελέσει μελλοντικό αρχηγό.

Άλλος ένας παίχτης, στον οποίο θέλω να σταθώ, είναι ο Λιχστάινερ. Από πέρσι, είχα σχηματίσει καλή εικόνα για τον ποδοσφαιριστή. Φαινόταν ότι βρίσκεται στο top 3 των δεξιών μπακ του Campionato. Και φέτος το αποδεικνύει. Λατρεύω τις -αναρίθμητες- κούρσες του, τον τσαμπουκά που βγάζει και το πάθος με το οποίο αγωνίζεται. Κι όλα αυτά είναι στοιχεία απαραίτητα για να αγωνιστεί κανείς στην Γιούβε. Όσον αφορά τις "ανεβοκατεβασιές" του στη δεξια πλευρά, μου θυμίζει αυτές του Daniel Alves, κι ας με λένε υπερβολικοί όσοι το ακούνε απ' το στόμα μου.

Ας αφήσω, όμως, τους ποδοσφαιριστές για να μιλήσω λίγο για τον Κόντε και, γενικότερα, για την ομάδα. Όπως είπα στην αρχή, μου αρέσει πολύ αυτό το επιθετικό ποδόσφαιρο που παίζουμε με τον Κόντε. Έχω την εντύπωση ότι τα χαρακτηριστικά των παιχτών έχουν ταιριάξει απόλυτα με αυτά που ζητάει ο προπονητής. Κι αυτό τον έχει βοηθήσει.

Γνωρίζω ότι δεν είναι σωστό να λέμε μόνο τα θετικά και, επίσης, γνωρίζω πως υπάρχουν κακώς κείμενα στην ομάδα. Δεν μου αρέσει ούτε να βαυκαλίζομαι, ούτε είμαι αιθεροβάμων. Άλλωστε, και στον τίτλο, γράφω ότι χρειάζεται πολλή δουλειά. Απλώς, δεν ήθελα να περιέχει γκρίνια και μιζέρα η πρώτη ανάρτηση του blog.

Καλή αρχή να έχουμε!

Bianconerogrecco Blog is coming to town

Καλησπέρα σας.

Είμαστε πολλοί αυτοί που μοιραζόμαστε κοινή, Γιουβεντίνικη αγάπη. Και γι' αυτό έφτιαξα αυτό το blog. Όχι για να ανταγωνιστώ τον gobbo ή τον juve-ntino (που, by the way, είναι εξαιρετικοί σ' αυτό που κάνουν και τους ευχαριστώ). Για την ακρίβεια, από αυτούς εμπνεύστηκα αυτήν την προσπάθεια.

Από αυτό το blog, μην περιμένετε ρεπορτάζ, μεταγραφικά νέα, ιατρικά δελτία κλπ. Είμαι εδώ για να σχολιάσω, να πω την άποψη μου. "Καφενειακά". Να γράψω γι' αυτά που βλέπω.

Αυτά για αρχή!