Πότε θα χάσουμε;

Όταν τέλειωσε το χθεσινό παιχνίδι, δεν είχα "τρελαθεί" κιόλας με το Χ. Πρώτον, γιατί δεχτήκαμε ένα γκολ που, απλά, δεν μπορεί να ξαναμπεί. Μια στο εκατομμύριο, που λέμε. Δεύτερον, γιατί η ευκαιρία που έχασε ο Κουαλιαρέλα ήταν απ' αυτές που σπάνια βρίσκεις σε ντέρμπυ. Τρίτον (και κυριότερο), γιατί αυτή η Ρόμα ήταν μια ομάδα, την οποία η Γιούβε έχει τη δυναμική να καθαρίσει. Πάντως, αν και αρχικά ήμουν ψυχρός, αναλύοντας το παιχνίδι στο κεφάλι μου, έσκασα ένα "εσωτερικό χαμόγελο".

Η χθεσινή ισοπαλία μπορεί να προσφέρει χαμόγελα, καθώς με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν στη ροή του παιχνιδιού, είναι πάρα πολύ σημαντική και χρήσιμη. Και οι συνθήκες για τις οποίες μιλάω, είναι
α) το πολύ γρήγορο και "χαζό" γκολ που δεχτηκέ η ομάδα σε εκτός έδρας ντέρμπυ, πράγμα που επιδρά πολύ αρνητικά στην ψυχολογία
β) η κακή -κατ' εμέ- εμφάνιση όλης της μεσαίας γραμμής. Ο Πίρλο ήταν σε άσχημη κατάσταση, ο Βιντάλ έιχε κακή ψυχολογία εξ αιτίας του λάθους του στο γκολ και έγινε μάλιστα χειρότερη, όταν έκανε το πέναλτυ. Ο Μαρκίζιο ήταν, γενικώς, μέτριος, ενώ και τα άκρα δεν απειλούσαν όσο σε προηγούμενα παιχνίδια.

Είναι, νομίζω, πολύ σημαντική και ενθαρρυντική μια τόσο εύκολη ισοπαλία, τηρουμένων των συνθηκών που ανέφερα,  σε εκτός έδρας ντέρμπυ. Γιατί, κακά τα ψέματα και τελείως αντικειμενικά, η Γιουβέντους το πήρε άκοπα το Χ.

Το ότι η ομάδα αρνείται να χάσει το έχουμε εμπεδώσει πλήρως. Είναι ενδεικτικός ο τρόπος με τον οποίο πίεσε αμέσως μετά το γκολ που δέχτηκε, ενώ ενδεικτικό είναι και το πάθος που ξεχείλιζε ο πανηγυρισμός του Κιελίνι. Του Κιελίνι που έδωσε ρέστα (και) χθες. Είναι κρίμα που χαραμίζεται εκεί στα αριστερά. Ελπίζω, στην ερχόμενη μεταγραφική περίοδο, να αποκτηθεί σοβαρό αριστερό μπακ και να απολάυσουμε ξανά τον Κιέλο στο κέντρο της άμυνας.

Ο Τζίτζι την έκανε τη δουλειά του. Κέρδισε εύκολα τον Τόττι και, γενικά, ήταν αψεγάδιαστος. Όσο για τη φάση του γκολ, όσο κι αν προσπάθησε ο δημοσιογράφος του OTE TV, δεν με έπεισε ότι έχει ευθύνη κι ο Μπουφόν πέρα από τον -άτυχο- Βιντάλ.

Για να κλείσω, μπράβο στην ομάδα. Σε ένα ακόμη ντέρμπυ δεν έχασε κι ας έμεινε πίσω στο σκορ. Αντέδρασε σωστά, χωρίς πανικό και με ορθολογική ανάπτυξη. Είναι πολύ σημαντικό που ο Κόντε δεν αφήνει τους παίχτες να πανικοβληθούν σε μια διαφαινόμενη ήττα. Με ηρεμία, όλα ανατρέπονται.

ΥΓ Αχ ρε Κουαλιαρέλα.